Bianka Rolando

Urodzona w 1979 roku w rodzinie polsko-włoskiej. Poetka, prozaiczka i artystka sztuk wizualnych.

Laureatka Nagrody im. Kazimiery Iłłakowiczówny za najlepszy debiut poetycki 2009 (Biała książka) oraz poznańskiego Medalu Młodej Sztuki w dziedzinie literatury. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu.

Wykorzystując język fotografii Bianka Rolando przedstawia świat pozbawiony pierwotnego sensu, gdzie każdy kadr kształtuje własną rzeczywistość. Za pomocą zdjęcia przywołuje konkretny obraz, wyciąga go z rzeczywistości a potem przekształca. Obraz fotograficzny jest u niej czymś „znalezionym”, wydrapanym ze zwykłej, szarej codzienności. Bianka tworzy własną realność, różną od tej którą znamy. Rozmazane i nieostre kadry sprawiają, że to, co widzimy staje się niedopowiedziane. Dodatkowo – nakładając na zdjęcia rysunek – ingeruje, zamazuje i odkształca obraz. Celowo utrudnia, ale jednocześnie buduje, tworząc nowe treści. Artystka tłumaczy, że jest to „dochodzenie do głębszych warstw podpowierzchniowych”, „rysunek na bazie fotografii (…) staje się dla mnie polem gry.”

Oprócz zamazanych kształtów i nieokreślonych linii fotografiom towarzyszą także słowa. Zapisane zdania ukryte gdzieś pomiędzy, niosą w sobie zaklętą treść, nieczytelną informację.

Łączenie słowa i obrazu jest dla Rolando niezwykle istotne. Kiedy słowo nie jest w stanie niczego wyrazić pojawia się obraz i na odwrót – język zastępuje to, co widzialne.

Katarzyna Urbańska, „Środek nocy”, kat. wystawy, Leto 2009.